Je smaakpapillen op je tong vernieuwen elke zeven dagen. Zo is dat, naar mijn mening, met heel veel dingen. Je smaak in kleding, of je manier van communiceren. Wanneer je net moeder bent geworden kun je wat emotioneler en fijngevoeliger zijn. En een nieuwe relatie kan ook een positieve invloed hebben op je humeur. Het is maar net hoe je daar allemaal mee omgaat.

Deze persoonlijke veranderingen zijn ook merkbaar op de werkvloer. Een collega straalt het uit als er iets is wat hem of haar ontzettend gelukkig maakt. Soms vraag ik me af wat de grens moet zijn van zo’n straal. Wil ik wel tot in de details weten wat het moederschap met iemand doet? Of dat de knakker van financiën zo blij is met zijn nieuwe kat en elk kiekje op Instagram plaatst? Of de zoveelste dieettip omdat het Suus van Communicatie zo goed heeft gedaan?

Ben je van 9 tot 5 niet gewoon medewerker? En ja, natuurlijk mag je vertellen wat er in je leven speelt. Maar van te veel details kan ik gruwelen. Neem nu Marcel: was vrijgezel en ging van de zomer naar Frankrijk. “Wat lekker,” zeg ik, “daar ben ik zelf al jaren niet meer geweest. Ga je kamperen?”

“Nee,” zegt Marcel handenwrijvend. Ik merk dat mijn nieuwsgierigheid groeit.

“Ik ga een vrijgezellentrip doen. De eerste week ga ik iemand ontmoeten en in de tweede week spenderen de ‘uitverkorene’ en ik samen.”

Mijn enthousiasme krimpt ineen. Too much information can kill you.

En dan Helen. Zij is net moeder geworden en is alweer zwanger van de tweede. Ze vindt het éééé-nig! Ze staat aan mijn bureau honderduit te vertellen over hoe geweldig haar kindje is en dat ze sinds de kleine Sofje er is (afkorting van Sophia) zo creatief is geworden. Het enige wat ik denk is: adem door voordat je hier op mijn bureau ligt te bevallen van een kopie van Sofje.

Ik vraag mij af of het nodig is om overal maar voor open te moeten staan. Ben je als secretaresse een soort personal mailbox? Daarin plempt iedereen maar de liefdesbrieven, zwangerschapstesten en rouwkaarten. Iemand vroeg mij laatst waarom het secretariaat zoveel cursussen krijgt. Ik kon onmogelijk tegen haar zeggen dat we dat krijgen om onze mailbox op te schonen. Persoonlijke ontwikkeling is grenzeloos en ik vind dat je altijd ruimte moet creëren voor ontwikkeling. Het moeilijkste? Leren je grens te bewaken. Wanneer onze mailbox vol zit moeten we nee zeggen. “Nu. Even. Niet.” En dat mag.

Gaby Madiredjo is secretaresse bij de VU en werkt op het secretariaat van de faculteit Rechtsgeleerdheid. Ze schrijft maandelijks een column voor Management Support.