“Maar waarom zég je dat dan niet gewoon? Ik snapte er niks van…”

Tot een paar jaar geleden hoorde ik deze zinnen regelmatig. Verbazing bij de ander, en frustratie bij mij over het feit dat mijn bedoeling niet werd aangevoeld. Ik ging ervan uit dat anderen wel begrepen wat ik bedoelde. Zo moeilijk was het toch niet?

Soms zeg ik wel dat ik iets niet erg vindt, maar ondertussen denk ik: ze zal toch wel in de gaten hebben dat iemand anders ook weleens langer kan blijven op het werk? Ik ben niet de enige die hier werkzaam is.

De ander was daar helemaal niet mee bezig natuurlijk, en was allang blij dat ik toezegde om (voor de zoveelste keer die week) langer door te gaan, of net iets eerder aanwezig te zijn zodat ik een klusje kon klaren voordat iedereen – op normale tijd, ja! – achter zijn of haar bureau zou schuiven.

Er waren een fikse burn-out en heel wat tranen voor nodig om te bedenken dat ik misschien niet zo handig bezig was.

[intermezzo:1]

Hoe vaak had ik niet tegen mijn kinderen gezegd: “Jongens, ik kan veel, maar ik ben nog steeds geen helderziende! Als jullie niet zeggen wat er aan de hand is, kan ik jullie ook niet helpen.” Of zoals mijn moeder het ook weleens zei: “Ik kan niet ruiken wat er aan de hand is, hè.”

Allemaal wijsheden en allemaal zo waar.

Maar waarom vind ik het (en met mij waarschijnlijk veel anderen) dan zo moeilijk om écht te zeggen wat ik wil? En vooral, wat ik níét wil?

Het zal wel iets te maken hebben met de aard van het beestje. De keuze voor een functie als officemanager is misschien mede daarom op onze lijven geschreven. Ervoor willen zorgen dat dingen goed geregeld worden, zonder dat anderen in de gaten hebben hoeveel werk er eigenlijk aan verbonden is. Zoiets als een moeilijke schaatskür die er vanaf de bank uitziet alsof je hem zó kunt nadoen, maar waar stiekem uren en uren werk aan vooraf is gegaan.

Misschien is het toch wel slim om af en toe te melden wat ik echt denk, vind of voel. Dat maakt het leven een stuk eenvoudiger. Voor mijn omgeving en zeker ook voor mij.

Hoewel het nooit écht de bedoeling was om managementassistente te worden, werkt Gwennie Benjamins alweer jarenlang als ‘rechterhand van’. Zo heeft ze menig manager bijgestaan. Sinds tien jaar is ze werkzaam in de rechtspraak, waarvan de laatste twee jaar bij het bestuurssecretariaat van de rechtbank in Breda. In haar vrije tijd schrijft ze veel (zie: gwennie.nl) en fotografeert ze alles wat los- en vastzit.

Lees ook:

Officemanagers hebben een spilfunctie, maar hun successen worden vaak voor lief genomen. Hoe kun je jezelf duidelijker en met zelfvertrouwen profileren?

Management Support-hoofdredacteur Vera Bot schreef in mei over haar eigen burn-out en de lange weg terug.

Wil je de herfst aangrijpen om aan jouw professionele en persoonlijke groei te werken? Dit schreef Management Support over vijf boeken die onlangs zijn uitgekomen.