Gwennie Benjamins

Met een paar ouders die altijd riepen: "Je bent nooit te oud om te leren!", durf ik gerust te beweren dat ik altijd nieuwsgierig ben gebleven naar wat er nog meer te vinden en doen is in mijn leven, in mijn vakgebied.

Tussen diverse overleggen door ren ik met mijn collega snel even naar de hoek van de straat. Het is halverwege de ochtend en iemand van het bestuur heeft plotseling het plan opgevat om het naderende bezoek te verrassen met iets lekkers van de warme bakker.

In het najaar begint bij ons op het secretariaat altijd het 'Grote Onmogelijke Plannen', zoals we dat zelf altijd gekscherend tegen elkaar zeggen. Alle vergaderingen, bila's, overleggen, meetings, samenscholingen, besprekingen en workshops worden gepland voor het komende jaar.

Het is nog vroeg als ik de ketel op het vuur zet om een kopje muntthee voor mezelf te zetten. Mijn MacBook staat klaar, want het is vandaag de dag van de deadline voor mijn column voor Management Support en er staat nog geen letter op papier. Net terug van een bezoek uit Israël probeer ik de cultuurshock die ik hieraan heb overgehouden een plaatsje te geven. Het lukt me maar moeilijk.

De afgelopen jaren hebben voor mij qua werkzaamheden veelal in het teken van de bouw van ons nieuwe gerechtsgebouw gestaan. Afspraken maken met externe partijen, overleggen plannen met niet alleen eigen collega's, maar ook met mensen met wie ik normaal gesproken niet zoveel te maken zou hebben.

Precies drie jaar zijn we nu naaste collega's. Drie jaar lang delen we een kamer en ondersteunen we het volledige bestuur van onze rechtbank. Drie jaar waarin we als duo een rit hebben gemaakt in de meest bizarre rollercoaster die je je maar kunt bedenken.

Afgelopen week zat ik met een vriendin van vroeger weer eens bij te praten. Wij zijn dat soort vriendinnen van: samen naar de kleuterschool, samen naar de lagere school, samen naar turnles, getuige bij elkaars huwelijk, als de eerste bij elkaar op kraamvisite en getuige van elkaars echtscheidingen. Eigenlijk gewoon getuige van elkaars leven dus. 

In de afgelopen maanden waren we op het werk druk met het organiseren van een bijeenkomst voor de oudgedienden. Gepensioneerden, of zoals wij het liefkozend noemen: de wijze, grijze golf. Vooral mijn collega vond het ontzettend leuk dat ze kwamen. Zij werkt al meer dan dertig jaar bij onze rechtbank en veel van de genodigden kent ze vanuit de tijd dat ze nog een junior was.

Toen in 2013 de film 'Her' uitkwam moest ik een beetje lachen om het concept van de film. Een eenzame man schaft een besturingssysteem aan en wordt verliefd op de stem van dat systeem. Vooral het idee dat je zou communiceren met een apparaat vond ik hilarisch!

Iedere keer als het januari wordt raak ik een beetje van slag. Alle lichtjes die de maand ervoor nog zo fanatiek door mij in kerstboom of voortuin zijn gehangen, moeten worden verwijderd en de gezellige extra momenten met gezin plus aanhang maken plaats voor het normale werkleven waarin iedereen weer aan de slag gaat.