Gwennie Benjamins

Ik stam nog uit de tijd waarin brieven werden opgemaakt met behulp van een schrijfmachine. Weliswaar een volautomatische, zo eentje die tot drie slagen (!) terug kon om een eventuele fout te herstellen, maar toch. Veel fouten konden we ons niet permitteren, anders bleef je aan de gang.

'Je bent het visitekaartje van de zaak, maar vóóral van jezelf. Doe niets wat je niet wilt!' sprak een oud-collega ooit. Ik knikte altijd maar, hoewel ik niet snapte wat ze precies bedoelde. Nu het ene na het andere #metoo-bericht (over seksuele intimidatie) in de media verschijnt, komen deze woorden in een ander licht te staan.

Zo tegen het eind van het jaar worden ze weer gepland bij onze organisatie: de functioneringsgesprekken. Of, zoals wij dat noemen: de FG's. Ik vind het altijd weer een raar moment.

Na vier lange, luie weken slaat mijn wekkerradio genadeloos aan op mijn vertrouwde opsta-moment: 05.30 uur. Mijn wekker staat ver weg, zodat ik de sluimertoets niet meer gebruik. Want eenmaal uit bed om de wekker uit te zetten, leert dat ik dan makkelijker door de zure appel heen bijt en doorga met opstaan. Zo op de eerste werkdag na mijn vakantie valt dat echter niet mee. Terwijl ik het vakantiegevoel zo lang mogelijk wil vasthouden.

In de afgelopen jaren heeft het nieuwe werken ook bij de overheid zijn intrede gedaan. Gewapend met iPhone en een Ultrabook heb ik overal mijn werkplek bij me. Maar... soms kan en moet werk even niet bestaan!

Ik kan soms vreselijk lachen als ik de verbouwereerde gezichten van de kinderen zie zodra ik probeer uit te leggen hoe wij vroeger met vrienden of vriendinnen afspraken: 'Nou, gewoon, al tijdens schooltijd spraken we af wat we gingen doen. En dan verzamelden we bij een café of voor de school om dan samen verder te fietsen.' Hier bestond geen misverstand over.

We zitten in een drukke tijd en ik word regelmatig rechtstreeks op mijn werkmobiel gebeld in plaats van dat mensen de vaste lijn gebruiken. Ik nam de telefoon nog nét niet mee naar de wc. Eigenlijk wel triest…

Secretaresse - of managementassistente - was een beroepskeuze die vroeger niet in me opkwam. Ik zag mezelf namelijk niet in mantelpakjes naar een degelijk kantoor gaan waar ik grote bazen ook nog van koffie of thee zou moeten voorzien.